Άκουγα ένα τραγούδι τις προάλλες, από εκείνα τα μελαγχολικά που μαζοχιστικά τα ακούς γιατί απλά αντλείς συναισθήματα και αναμνήσεις από αυτά. Το εν λόγω τραγούδι αναφερόταν στο χρόνο, και πιο συγκεκριμένα στη δυνατότητα να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Σίγουρα έχετε σκεφτεί τι θα αλλάζατε αν με ένα μαγικό ραβδάκι και ένα χόκους πόκους βρισκόσασταν στο παρελθόν.
Πόσες φορές με έχει ταλανίσει αυτή η φράση.. ..'Να γύριζα το χρόνο πίσω'. Και παρόλο τον προβληματισμό που μου δημιουργεί αυτή η έκφραση θεωρώ πως δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος που μετάνιωσε για τις πράξεις του παρελθόντος. Πάντα πίστευα πως κάθε τι που κάναμε ή μας έκαναν και ενδεχομένως να μας κέρασε χαρά ή πίκρα -let's face it- είχε τους λόγους του. Ξέρετε, είναι αυτές οι εμπειρίες που μας προσδίδουν σοφία για να ξανακάνουμε ακριβώς τα ίδια λάθη στο μέλλον αλλά να τα αντιμετωπίσουμε με πιο ελαφρά τη καρδία.
Το μοναδικό πράγμα που με έκανε να μετανιώσω είναι που τα τελευταία χρόνια δεν πέρασα όσο χρόνο θα ήθελα με δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή. Τον παππού και τη γιαγιά μου. Δυο υπέροχοι άνθρωποι, με χιούμορ και με μπόλικη αγάπη. Ξέρετε από εκείνο το σπάνιο είδος αγάπης που δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις.
Ο παππούς, ένας γλυκός αλλά λίγο οξύθυμος άνθρωπος, που τα νεύρα του δεν είχαν διάρκεια πάνω από πέντε λεπτά, είχε δύσκολη ζωή. Κατοχή, εμφύλιος, υπήρξε πολιτικός κρατούμενος για τα πιστεύω του αλλά δεν είχε πειράξει ποτέ του κανένα. Τα καλοκαίρια παίζαμε ξερή και φύλαγε τσίλιες όταν έπαιρνα την μητέρα μου τηλέφωνο, γιατί η γιαγιά φώναζε για τα υπεραστικά!Δεν θα ξεχάσω που σπατάλησε ένα ολόκληρο μεσημέρι για να μου φτιάξει μια κούνια την οποία χάλασα και χωρίς να πει λέξη την επισκεύασε το ίδιο απόγευμα. Έφυγε ήσυχα τον Ιούνιο και κράτησα το αγαπημένο του ρολόι, ένα κομπολόι και το ραδιοφωνάκι που είχε δίπλα του τα μεσημέρια όταν πλάγιαζε να κοιμηθεί.
Την γιαγιά μου τη θαύμαζα κυρίως για δύο λόγους. Για τον δυνατό χαρακτήρα της-μητριαρχικό μοντέλο οικογένειας- και για το ότι δεν φοβόταν ποτέ να πει τη γνώμη της. Η αλήθεια είναι ότι είχε τσακωθεί με πολύ κόσμο αλλά όλοι την παραδέχονταν για την δυναμικότητα της. Από εκείνη θυμάμαι πιο έντονα πως κάθε παραμονή Δεκαπενταύγουστου ασβεστώναμε το σπίτι. Πόσο μου άρεσε να την βοηθώ στις δουλειές του σπιτιού και να μαγειρεύω μαζί της!Βέβαια, δημιουργούσα ένα πανικό στο σπίτι και στην κουζίνα αλλά δεν με μάλωνε ποτέ. Το δικό της το φευγιό ήταν ακόμη πιο ξαφνικό, και θυμάμαι ότι δεν πρόλαβα μια μέρα να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο γιατί βιαζόμουν να βγω έξω. Την επόμενη ημέρα έφυγε. Από εκείνη κράτησα τη χτένα της, γιατί μικρή με συνάρπαζε να χτενίζω τα κάτασπρα μαλλιά της. Και πόσο υπομονετικά καθόταν χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου.
Κάποιες φορές, ασυναίσθητα μου έρχεται να ρωτήσω αν πήραν τηλέφωνο. Τον αριθμό του σπιτιού τους δεν τον έχω σβήσει από τη μνήμη του κινητού μου. Δεν ξέρω αν θα το κάνω. Είναι ίσως από εκείνα τα μικρά πραγματάκια που κρατάμε για να νιώθουμε ότι μας συνδέει κάτι ακόμη με αυτούς που φεύγουν από κοντά μας. Θα γύριζα το χρόνο πίσω για να περάσω τα παιδικά μου καλοκαίρια μαζί τους ξανά, για να παίξω μια ακόμη ξερή με τον παππού μου,να ακούσω το δυνατό γέλιο της γιαγιάς μου και να με πάρουν μια αγκαλιά. Από αυτές που νιώθεις ότι πνίγεσαι αλλά το απολαμβάνεις. Και ναι αυτή η αγκαλιά είναι που σου λείπει πιο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου