Την Αθήνα αγαπώ να την μισώ, όμως βαθιά μέσα μου ξέρω πως δύσκολα θα την αποχωριζόμουν. Πώς να αφήσω μια πόλη που στις γειτονιές της μένουν οι φίλοι μου; Πού ακόμα και αν η κρίση έχει ξεθωριάσει τις αποχρώσεις της, διατηρεί αλώβητο το άρωμα της; Ίσως κάποια στιγμή να γίνει, όμως σίγουρα αυτό που θα μου έλειπε περισσότερο, θα ήταν οι νύχτες της. Ιδίως, οι ζεστές, καλοκαιρινές νύχτες στο κέντρο της.
Τα βράδια στην Αθήνα, έχουν μια ιδιαίτερη μαγεία. Και πιστεύω αυτό συμβαίνει γιατί έτσι κρύβονται οι ασχήμιες της. Τα ογκώδη, άχαρα τσιμεντένια οικοδομήματα , που φαντάζουν να στέκονται αμήχανα δίπλα στα σκόρπια νεοκλασικά στο κέντρο. Η βρωμιά των πάρκων -των ελάχιστων που έχουν απομείνει-, η ασχήμια των ανθρώπων. Δεν μιλώ για την εξωτερική, αλλά για εκείνη που έχει καλύψει τους άλλοτε ζωντανούς Αθηναίους, ή τουλάχιστον έτσι φάνταζαν στα μάτια μου.
Μια συνήθεια μου είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους. Όχι από περιέργεια, ούτε για να παρεισφρήσω στην ιδιωτικότητα τους. Απλά, θέλω έτσι εμπειρικά να καταλάβω από τις εκφράσεις και τα πρόσωπα τους, αν εκεί έξω υπάρχει κάποιο ψήγμα ευτυχίας. Τους κοιτάζω μέσα στα τρένα και τα λεωφορεία, ή τους χαζεύω σταματημένη σε κάποιο φανάρι. Πόσα μπορείς να καταλάβεις από τα μάτια των ανθρώπων!Αν νιώθουν μοναξιά, αν λυπούνται ή ακόμα αν προσποιούνται μερικές φορές. Δεν θέλει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα για να μάθεις να διαβάζεις τους ανθρώπους, απλά λίγη εξάσκηση.
