Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Αγάπα την με τα ελαττώματά της





Την Αθήνα αγαπώ να την μισώ, όμως βαθιά μέσα μου ξέρω πως δύσκολα θα την αποχωριζόμουν. Πώς να αφήσω μια πόλη που στις γειτονιές της μένουν οι φίλοι μου; Πού ακόμα και αν η κρίση έχει ξεθωριάσει τις αποχρώσεις της, διατηρεί αλώβητο το άρωμα της; Ίσως κάποια στιγμή να γίνει, όμως σίγουρα αυτό που θα μου έλειπε περισσότερο, θα ήταν οι νύχτες της. Ιδίως, οι ζεστές, καλοκαιρινές νύχτες στο κέντρο της.

Τα βράδια στην Αθήνα, έχουν μια ιδιαίτερη μαγεία. Και πιστεύω αυτό συμβαίνει γιατί έτσι κρύβονται οι ασχήμιες της. Τα ογκώδη, άχαρα τσιμεντένια οικοδομήματα , που φαντάζουν να στέκονται αμήχανα δίπλα στα σκόρπια νεοκλασικά στο κέντρο. Η βρωμιά των πάρκων -των ελάχιστων που έχουν απομείνει-, η ασχήμια των ανθρώπων. Δεν μιλώ για την εξωτερική, αλλά για εκείνη που έχει καλύψει τους άλλοτε ζωντανούς Αθηναίους, ή τουλάχιστον έτσι φάνταζαν στα μάτια μου.

Μια συνήθεια μου είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους. Όχι από περιέργεια, ούτε για να παρεισφρήσω στην ιδιωτικότητα τους. Απλά, θέλω έτσι εμπειρικά να καταλάβω από τις εκφράσεις και τα πρόσωπα τους, αν εκεί έξω υπάρχει κάποιο ψήγμα ευτυχίας. Τους κοιτάζω μέσα στα τρένα και τα λεωφορεία, ή τους χαζεύω σταματημένη σε κάποιο φανάρι. Πόσα μπορείς να καταλάβεις από τα μάτια των ανθρώπων!Αν νιώθουν μοναξιά, αν λυπούνται ή ακόμα αν προσποιούνται μερικές φορές. Δεν θέλει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα για να μάθεις να διαβάζεις τους ανθρώπους, απλά λίγη εξάσκηση.



Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Κύριε χρόνε αν μας ακούς

Άκουγα ένα τραγούδι τις προάλλες, από εκείνα τα μελαγχολικά που μαζοχιστικά τα ακούς γιατί απλά αντλείς συναισθήματα και αναμνήσεις από αυτά. Το εν λόγω τραγούδι αναφερόταν στο χρόνο, και πιο συγκεκριμένα στη δυνατότητα να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Σίγουρα έχετε σκεφτεί τι θα αλλάζατε  αν με ένα μαγικό ραβδάκι και ένα χόκους πόκους βρισκόσασταν στο παρελθόν. 

Πόσες φορές με έχει ταλανίσει αυτή η φράση.. ..'Να γύριζα το χρόνο πίσω'. Και παρόλο τον προβληματισμό που μου δημιουργεί αυτή η έκφραση θεωρώ πως δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος που μετάνιωσε για τις πράξεις του παρελθόντος. Πάντα πίστευα πως κάθε τι που κάναμε ή μας έκαναν και ενδεχομένως να μας κέρασε χαρά ή πίκρα -let's face it- είχε τους λόγους του. Ξέρετε, είναι αυτές οι εμπειρίες που μας προσδίδουν σοφία για να ξανακάνουμε ακριβώς τα ίδια λάθη στο μέλλον αλλά να τα αντιμετωπίσουμε με πιο ελαφρά τη καρδία. 

Το μοναδικό πράγμα που με έκανε να μετανιώσω είναι που τα τελευταία χρόνια δεν πέρασα όσο χρόνο θα ήθελα με δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα που έφυγαν από τη ζωή. Τον παππού και τη γιαγιά μου. Δυο υπέροχοι άνθρωποι, με χιούμορ και με μπόλικη αγάπη. Ξέρετε από εκείνο το σπάνιο είδος αγάπης που δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις. 

Ο παππούς, ένας γλυκός αλλά λίγο οξύθυμος άνθρωπος, που τα νεύρα του δεν είχαν διάρκεια πάνω από πέντε λεπτά, είχε δύσκολη ζωή. Κατοχή, εμφύλιος, υπήρξε πολιτικός κρατούμενος για τα πιστεύω του αλλά δεν είχε πειράξει ποτέ του κανένα. Τα καλοκαίρια παίζαμε ξερή και φύλαγε τσίλιες όταν έπαιρνα την μητέρα μου τηλέφωνο, γιατί η γιαγιά φώναζε για τα υπεραστικά!Δεν θα ξεχάσω που σπατάλησε ένα ολόκληρο μεσημέρι για να μου φτιάξει μια κούνια την οποία χάλασα και χωρίς να πει λέξη την επισκεύασε το ίδιο απόγευμα. Έφυγε ήσυχα τον Ιούνιο και κράτησα το αγαπημένο του ρολόι, ένα κομπολόι και το ραδιοφωνάκι που είχε δίπλα του τα μεσημέρια όταν πλάγιαζε να κοιμηθεί.

Την γιαγιά μου τη θαύμαζα κυρίως για δύο λόγους. Για τον δυνατό χαρακτήρα της-μητριαρχικό μοντέλο οικογένειας- και για το ότι δεν φοβόταν ποτέ να πει τη γνώμη της. Η αλήθεια είναι ότι είχε τσακωθεί με πολύ κόσμο αλλά όλοι την παραδέχονταν για την δυναμικότητα της. Από εκείνη θυμάμαι πιο έντονα πως κάθε παραμονή Δεκαπενταύγουστου ασβεστώναμε το σπίτι. Πόσο μου άρεσε να την βοηθώ στις δουλειές του σπιτιού και να μαγειρεύω μαζί της!Βέβαια, δημιουργούσα ένα πανικό στο σπίτι και στην κουζίνα αλλά δεν με μάλωνε ποτέ. Το δικό της το φευγιό ήταν ακόμη πιο ξαφνικό, και θυμάμαι ότι δεν πρόλαβα μια μέρα να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο γιατί βιαζόμουν  να βγω έξω. Την επόμενη ημέρα έφυγε. Από εκείνη κράτησα τη χτένα της, γιατί μικρή με συνάρπαζε να χτενίζω τα κάτασπρα μαλλιά της. Και πόσο υπομονετικά καθόταν χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου.

Κάποιες φορές, ασυναίσθητα μου έρχεται να ρωτήσω αν πήραν τηλέφωνο. Τον αριθμό του σπιτιού τους δεν τον έχω σβήσει από τη μνήμη του κινητού μου. Δεν ξέρω αν θα το κάνω. Είναι ίσως από εκείνα τα μικρά πραγματάκια που κρατάμε για να νιώθουμε ότι μας συνδέει κάτι ακόμη με αυτούς που φεύγουν από κοντά μας. Θα γύριζα το χρόνο πίσω για να περάσω τα παιδικά μου καλοκαίρια μαζί τους ξανά, για να παίξω μια ακόμη ξερή με τον παππού μου,να ακούσω το δυνατό γέλιο της γιαγιάς μου και να με πάρουν μια αγκαλιά. Από αυτές που νιώθεις ότι πνίγεσαι αλλά το απολαμβάνεις. Και ναι αυτή η αγκαλιά είναι που σου λείπει πιο πολύ. 

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι πολίτες: Φωνάζουν, απαιτούν και επιμένουν.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από μια ειρηνική εξέγερση, γράφει ο Στεφαν Εσσέλ. Ισπανοί κάθε ηλικίας ξεκινούν στις 15 Μαϊου τη δική τους μη βίαιη επανάσταση, απαιτώντας Αληθινή Δημοκρατία. Από την κεντρική πλατεία της Μαδρίτης Πουέρτα Δελ Σολ θα δοθεί το σύνθημα για πανευρωπαϊκή αγανάκτηση , από τη Βαστίλη έως το Σύνταγμα.



 Ο αντιστασιακός Στεφάν Εσσέλ, με το βιβλίο του ‘Αγανακτήστε’ που έχει πουλήσει πάνω από 1, 5 εκατομμύρια αντίτυπα , ενέπνευσε τους ισπανούς  πολίτες να καταλάβουν τις πλατείες των πόλεων τους και να διεκδικήσουν ίσες ευκαιρίες, καταπολέμηση της ανεργίας, μια άμεση και αληθινή δημοκρατία. Στα 93 του χρόνια και με ένα βιογραφικό πλούσιο  σε δράση και εμπειρία επαναπροσδιορίζει την ανάγκη για αγανάκτηση στο σήμερα, χρησιμοποιώντας τους λόγους και τις αιτίες της δικής του αγανάκτησης στο παρελθόν, στη νεότητα του. Ο κόσμος για τον Εσσέλ έχει γίνει ακόμη πιο περίπλοκος και οι αφορμές για να ορθώσουν το ανάστημα τους οι πολίτες ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες είναι περισσότερες. ‘ Η χειρότερη στάση είναι η αδιαφορία, το να λέμε ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα’, γράφει στο βιβλίο του παροτρύνοντας τους αναγνώστες  να διεκδικήσουν αλλαγή πορείας. Η οικονομική και ηθική χρεοκοπία, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, η συσσώρευση του κεφαλαίου σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες, είναι αιτίες που πυροδοτούν καταστάσεις αγανάκτησης. Ένας άνθρωπος που βίωσε τις θηριωδίες του ναζισμού και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Γαλλική Αντίσταση, κατάφερε να εμπνεύσει πλήθη ανθρώπων , κάνοντας τους να  δημιουργήσουν ένα κίνημα που ένωσε μικρούς και μεγάλους.
 Οι Indignados , το κίνημα των Ισπανών αγανακτισμένων αποτελεί τη δυσαρέσκεια των πολιτών ενάντια στο τρόπο διακυβέρνησης και στην δυσοίωνη τροπή που έχει πάρει η οικονομία. Η Πουέρτα Δελ Σολ στις 15 Μαϊου γεμίζει με φοιτητές, ανέργους, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, νοικοκυρές, που με πλακάτ και συνθήματα ζητούν Αληθινή Δημοκρατία.  Η μεγάλη αυτή κινητοποίηση σε 50 πόλεις της χώρας θα προκαλέσει σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ του Λαϊκού Κόμματος της Αντιπολίτευσης και των Σοσιαλιστών. Το κίνημα γνωστό και με την ονομασία Μ-15, αναδύθηκε και οργανώθηκε μέσα από το ίντερνετ, καθώς η δυσαρέσκεια για την οικονομική κρίση και την ανεργία που εκτοξεύθηκε στο 20% προκάλεσε την αντίδραση των ισπανών και τους ώθησε να πρωτοστατήσουν και να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά στις πλατείες τους. «Εξεγερμένοι χωρίς σπίτι», «Τα δικαιώματα κατακτούνται», «Δημοκράτη! Μη το βουλώνεις, στους δρόμους!», «Κάτω οι τράπεζες!», είναι μερικά από τα συνθήματα που επικράτησαν αλλά εκείνο που έκανε αίσθηση ήταν το εξής ‘Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες’. Το συγκεκριμένο πανό αφορούσε στην μικρή συμμετοχή αγανακτισμένων έξω από την ισπανική πρεσβεία στην Ελλάδα.
 Το συγκεκριμένο πανό μπορεί να αποτέλεσε την αφορμή για να γεμίσει το Σύνταγμα και άλλες πλατείες στην Ελλάδα , μπορεί και όχι. Ωστόσο, 25 Μαϊου σε Αθήνα Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις οι αγανακτισμένοι πολίτες βγαίνουν από τα σπίτια τους και ενώνουν τις φωνές τους για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον. Μόλις, βρεθεί κανείς στο Σύνταγμα, θα παρατηρήσει ένα πλήθος ανθρώπων, διαφορετικών μεταξύ τους αλλά με κοινή συνισταμένη την οργή και την δυσαρέσκεια σε όσα συμβαίνουν τα τελευταία δυο χρόνια στη χώρα μας. Η οικονομική δυσχέρεια, οι μαζικές απολύσεις και η επακόλουθη ανεργία σε συνδυασμό με τα πολιτικά σκάνδαλα προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των ελλήνων πολιτών όσο ποτέ άλλοτε. Οι πλατείες γέμισαν με φωνές, χρωματιστά πλακάτ, μικρά παιδιά τυλιγμένα με την ελληνική σημαία, που μπορεί να μην καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει αλλά στα μάτια τους βλέπεις το πάθος όταν τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο ή χειροκροτούν μαζί με τους γονείς τους.
 Τα συνθήματα πολλά, υβριστικά ή μη όλα δείχνουν την απαξίωσητων πολιτών προς τους  πολιτικούς, τους θεσμούς και την κυβέρνηση. ‘Κλέφτες, κλέφτες’, φωνάζει το πλήθος των αγανακτισμένων στραμμένο προς τη Βουλή προτάσσοντας τα χέρια και κάνοντας τη γνωστή χειρονομία της ‘μούντζας’ , που πλέον κατέχει και τη δική της θέση στη Wikipedia. Το μνημόνιο και οι δυσμενείς όροι εν όψει του μεσοπρόθεσμου σχεδίου κατέχουν επίσης θέση στα πανό και τα συνθήματα των συγκεντρωμένων. Νεαροί αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, κρατούν μεγάφωνα στα χέρια και προσπαθούν να δώσουν παλμό στη συγκέντρωση. Άλλοι χτυπούν τύμπανα και άδειες κατσαρόλες. Διαφορετικοί ήχοι, πολλές φωνές αλλά κοινοί στόχοι.
Μια κατάσταση απολιτίκ και χωρίς κάποιον ιδεολογικό μανδύα να καλύπτει το κίνημα των αγανακτισμένων θα έλεγε κανείς πως είναι αυτό που λαμβάνει χώρα στο Σύνταγμα. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως δεν τάσσονται υπέρ κανενός κόμματος και μπορεί να προέρχονται από διάφορους ιδεολογικούς χώρους, ωστόσο ενωμένοι όλοι προσπαθούν να αλλάξουν το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Η σημερινή νεολαία έχει χαρακτηριστεί με πολλά προσωνύμια: γενιά των 500 ευρώ, αδιάφορη, απολιτίκ όμως κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα πολλοί από αυτή τη γενιά, των ανέργων, των φοιτητών, εμφανίζεται στο Σύνταγμα, συνδιαλέγεται, ακούει, φωνάζει και διεκδικεί. Απαιτεί ένα μέλλον χωρίς ανασφάλεια, χωρίς ανεργία, χωρίς ανισότητες.
 Η οργάνωση και η πρωτοβουλία των αγανακτισμένων προήλθε μέσω των social media. Τόσο το Facebook όσο και το Twitter, αποτέλεσαν τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών οι οποίοι χρησιμοποιώντας  την ΄ηλεκτρονική φωνή ‘ τους συσπειρώθηκαν και έκαναν πράξη την αγανάκτηση. Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με φωτογραφίες, σχόλια σε πραγματικό χρόνο κατευθείαν από το κέντρο των εξελίξεων. Από αυτό που προέκυψε και συνεχίζει να συμβαίνει έως και σήμερα είναι πως η δυναμική των συγκεκριμένων δικτύων είναι τέτοια που μπορεί να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες 
κόσμο να αφήσει το καναπέ του και την τηλεόραση και να βγει στο δρόμο.
 Κάθε εποχή είχε και τις δικές τις εξεγέρσεις, ειρηνικές ή  βίαιες. Συγκρίνουν μερικοί τη πανευρωπαϊκή αυτή κινητοποίηση με το Μάϊο του ’68, με τις πρόσφατες αραβικές εξεγέρσεις. Μπορεί να μην υπάρχει απόλυτη συσχέτιση  ούτε με τις απαιτήσεις των Γάλλων στη δεκαετία του ’60 ούτε  με τον αγώνα των Αιγυπτίων και των Τυνήσιων. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι πως όταν οι άνθρωποι ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους για να βγουν έξω και να ενώσουν τις φωνές τους με τους συμπολίτες τους για κάτι κοινό, αυτό σίγουρα είναι θετικό, δείχνει πως ‘η αντίσταση σημαίνει δημιουργία’.


Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΣΤΟ ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ










Αναμφίβολα το τελευταίο διάστημα η προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης είναι στραμμένη στη ραδιενέργεια που απελευθερώθηκε από τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό της ΦουκουσίμαΗ φυσική καταστροφή της 11ης Μαρτίου έπειτα από το σεισμό των 8,6 ρίχτερ και το τσουνάμι  προκάλεσε την έκρηξη των τριών αντιδραστήρων του πυρηνικού εργοστασίου με αποτέλεσμα μεγάλη ποσότητα ραδιενεργού υλικού να ξεφύγει και να κυριεύσει την περιοχή. Τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια η περιοχή γύρω από τη Φουκουσίμα κατέστη μη κατοικήσιμη.


 Η πρόσφατη φυσική καταστροφή που έπληξε τη χώρα προκαλώντας την έκρηξη των αντιδραστήρων του πυρηνικού σταθμού, ζωντάνεψε τον πυρηνικό εφιάλτη του Τσέρνομπιλ.Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται πως βιώνουμε ένα σύγχρονο Τσέρνομπιλ με σοβαρές μακροπρόθεσμες συνέπειες για τους  κατοίκους της βορειοανατολικής Ιαπωνίας αλλά και το περιβάλλον. Ωστόσο, την αντίθεση τους δηλώνουν Κινέζοι επιστήμονες στον παραλληλισμό Τσέρνομπιλ-Φουκουσίμα αν και  το κινέζικο Υπουργείο για την Προστασία του Περιβάλλοντος τονίζει πως δεν θα πρέπει να αγνοηθούν τα μελλοντικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν.


 O Iάπωνας σεισμολόγος Γιουκινόμπου Οκαμούρα, υποστηρίζοντας πως εδώ και δύο χρόνια είχε προειδοποιήσει την κυβέρνηση για τον καταστροφικό σεισμό και το τσουνάμι. Τα κυβερνητικά στελέχη σύμφωνα με τις δηλώσεις του γνώριζαν πολύ καλά πως το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Φουκουσίμα, δεν πληρούσε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αντέξει μια ‘βάναυση’ επίθεση της φύσης. Από διπλωματικό κείμενο που διέρρευσε μέσω της ιστοσελίδας WikiLeaks, προκύπτει πως ανάλογη προειδοποίηση είχε κάνει και Αξιωματούχος του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας.Η Υπηρεσία Πυρηνικής Ασφάλειας της Ιαπωνίας αναβάθμισε στο επίπεδο 7 την κατάσταση του Φουκουσίμα. Ωστόσο, η  απελευθέρωση ραδιενεργών ουσιών δεν έχει επιδεινωθεί σε σχέση με  την ανακατάταξη του ατυχήματος στην επτάβαθμη διεθνή κλίμακα.
  
Στην Ευρώπη από την άλλη, η ραδιενέργεια προερχόμενη από την Ιαπωνία δεν έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα.Στην Ελλάδα δεν ελλοχεύει κανένας απολύτως κίνδυνος για την υγεία και το φυσικό περιβάλλον, καθησυχάζει η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας. Από τις 24 Μαρτίου έως και τις 10 Απριλίου τα επίπεδα είναι κάτω από τα επιτρεπτά όρια.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Γιώργος Κολιόπουλος, ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας







Ο επιχειρηματίας που λάτρεψε ο ΓΑΠ. Ο άνθρωπος που είδε το λάδι ως 'υγρό χρυσό'και το εξήγαγε απο το Χονγκ Κονγκ έως τα Harrolds, κατάφερε να αναπτερώσει την ελληνική επιχειρηματικότητα και πρωτοβουλία.

 Αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα  για να λανσάρει το «λ» το 2007  αποστέλλοντας  80 χειροποίητες κασετίνες με κούριερ σε trendsetters και δημοσιογράφους γκουρμέ. Στην Ντονατέλα Βερσάτσε, στον Ιαν Σράγκερ, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του Studio 54 και δημιουργός του πρώτου boutique hotel μαζί με τον Φίλιπ Σταρκ, στους «Los Angeles Times» και στους «New York Times». Σκοπός του ήταν να διαδοθεί το προϊόν μέσω του word of mouth.
 Ο Γιώργος Κολιόπουλος κατάφερε να φτάσει το πολύτιμο λάδι του στην κορυφή των πωλήσεων και να το συμπεριλάβει στα καλύτερα προϊόντα παγκοσμίως. Ο ίδιος χαρακτηριστικά μας αναφέρει:  'Οι πρωτιές του «λ» είναι πολλές. Είναι το πρώτο λάδι πολυτελείας στον κόσμο, το πρώτο λάδι στο οποίο αναγράφεται η ultra premium κατηγορία του, το πρώτο επίσης με συσκευασία λευκών αποχρώσεων σε αντίθεση με τα γήινα χρώματα που έχουν τα υπόλοιπα. Είναι το πρώτο σε τόσο ακριβή συσκευασία δώρου παγκοσμίως (€ 150 ή $ 180), αλλιώς € 41 το μπουκάλι (500 ml). Το «λ» αναβαθμίζει εξίμισι φορές την προστιθέμενη εξαγώγιμη αξία του ελληνικού ελαιόλαδου στο εξωτερικό.
  Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι ότι το «λ» είναι το πρώτο λάδι που δεν φτιάχτηκε από ελιές αλλά από βιβλία. Είναι καρπός εγκεφαλικής σκέψης. Με βοήθησαν τα διαβάσματά μου. Κυρίως ο Πίντσον. Είναι σαν να ανατρέπει όλο το Σύμπαν, να πριονίζει το στάτους κβο. Βασικότατη επιρροή μου θεωρώ τον Στέλιο Ράμφο, ο οποίος στα βιβλία του ασχολείται με το τι φταίει στον ελληνικό ψυχισμό και δεν μπορεί να προαχθεί. «Ο καημός του ενός» με εκφράζει απόλυτα. Και βεβαίως ο αρχιτέκτονας Ζενέτος, γιατί πιστεύω ότι οι πρωτοπόροι στην Ελλάδα πάντα αισθάνονταν μια μοναξιά. Την έχω βιώσει. Από οικονομικής απόψεως, αλλά και επειδή δεν με καταλάβαινε κανείς.
  Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της Ελλάδας δεν ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Δεν καταλαβαίνουν τι κάνεις και αντί τουλάχιστον να πουν «προχώρα», μόνο σε αποθαρρύνουν. Κατέληξα ότι έπρεπε να κάνω τη δική μου υπέρβαση. Είπα: «Ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως μου τον έχουν μάθει στην Ελλάδα, όπου όλα είναι ένα ακίνητο σύμπαν. Στον κόσμο μπορεί να υπάρχει ρευστότητα». Επρεπε όμως πρώτα να φτιάξω τον εαυτό μου. Να φτάσω στο «μηδέν». Αποκαθήλωσα πλήρως την Ελλάδα και είπα: «Δεν αξίζουμε τίποτε». Αυτό είναι και το μυστικό για την αυτογνωσία του Νεοέλληνα. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου ως μηδενικό για να ξαναβρείς το ένα σου, να δημιουργήσεις. Είτε είσαι επιχειρηματίας είτε δάσκαλος. 
 Ηθελα να κάνω κάτι αποκλειστικό επειδή μου αρέσουν τα ιδιαίτερα πράγματα. Δεν θα πάρω μια Rolls-Royce, αλλά αναγνωρίζω γιατί υπάρχει στον κόσμο. Το κυριότερο, το ότι δεν οδηγώ Rolls-Royce, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να φτιάξω μία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολύς κόσμος που το καταλαβαίνει αυτό. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το αντικείμενο που τον εκφράζει. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Οσο πιο απόμακρο είναι ένα αγαθό τόσο πιο πολύ το θέλουμε. Πολλοί θα αντιμάχονταν αυτήν την άποψη, αλλά ίσως δεν την αναγνωρίζουν στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν και οι ίδιοι. 
 Εκανα το πρώτο πολυτελές αγαθό από ελληνικά χέρια. Είμαστε χρόνια καταναλωτές πολυτελών αγαθών, αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο για να τα δημιουργήσουμε εμείς. Εφερα το premiumization που εφαρμόζεται χρόνια στα ποτά, στο λάδι. Η κατηγορία ultra premium δεν υπήρχε, αλλά αποφάσισα να το πω εγώ έτσι επειδή έτσι μου αρέσει. Είναι το πρώτο λάδι που χρησιμοποίησε αυτήν την ιδέα μάρκετινγκ. 
 Δεν έχω φύγει ποτέ στο εξωτερικό, δεν έχω μείνει ποτέ έξω και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον case study. Όλα έγιναν μέσα από το λάπτοπ, διότι έχω το ταλέντο να ανακαλύπτω τη χρήσιμη γνώση κάτω από στρώματα άχρηστων πληροφοριών. Είναι εφικτό να ζεις σε μια χώρα και να κάνεις καριέρα σε άλλη. Όπως ο Ζενέτος, αλλά και ο Μορικόνε, ο οποίος έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ όντας στη Ρώμη. Μένω στην Ελλάδα γιατί αγαπώ τη χώρα μου. Στην ουσία της, όχι όπως είναι. Στην Ελλάδα υπάρχει και η εμφυλιακή διάσταση. Μετά την αναφορά του Πρωθυπουργού διακόπηκε η συνεργασία μου με την Κριτσά στην Κρήτη. 
 Πλούσιος δεν έγινα, αλλά συνεχίζω, αυτή είναι η τρέλα μου. Το ότι κατάφερα και άλλους να παθιαστούν με το προϊόν μου, σημαίνει ότι πέτυχα. Η Speiron δεν είναι εταιρεία των τζίρων. Τη φαντάζομαι μικρή και ταγμένη, α λα Rolls-Royce. Εχω κάνει κάτι μοναδικό σε παγκόσμια κλίμακα, και αυτό ήθελα. Το επόμενο προϊόν θα είναι τρόφιμο ή ποτό και θα εντυπωσιάσει εξίσου. Δεν μπορώ να σας πω τι θα είναι. Μόνο ότι μάλλον θα προκαλέσω μεγάλο πρόβλημα σε έναν φιλικό λαό. Μόλις λανσάρισα το πρώτο υπογεγραμμένο ελαιόλαδο στον κόσμο. Μπορείς να το παραγγείλεις με την υπογραφή σου πάνω ως μεταξοτυπία, είναι limited production, αριθμημένο μπουκάλι, και περικλείεται σε χειροποίητη κασετίνα από λευκό λακαρισμένο μασίφ ξύλο, με δύο πλακέτες λευκόχρυσου. Η τιμή του, 11.000 ευρώ.
  Η συμβουλή μου σε κάθε επίδοξο επιχειρηματία ή δημιουργό είναι να μην ακούει το «γύρω γύρω». Το μέλλον της Ελλάδας δεν είναι σε αυτό που βλέπουμε γύρω μας, στο τώρα. Εγώ φροντίζω να προσφέρω προϊόντα που αγαπάω πρώτα εγώ, για να τα χαίρονται μετά οι υπόλοιποι. Το μυστικό είναι η σπανιότητα και η μικρή παραγωγή. Αλλά και η προστιθέμενη αξία, που σημαίνει αυτοπεποίθηση, όραμα. Στην Ελλάδα, στα προϊόντα της, αλλά πρωτίστως στον εαυτό μας. Αν διοχετεύαμε ελάχιστο από το πάθος με το οποίο διαδηλώνουμε στην αμερικανική πρεσβεία σε ένα όραμα, θα ανορθώναμε την οικονομία. Να βρεθούν επιχειρηματίες και να τυποποιήσουν προϊόντα που θα κατακτήσουν την Αμερική ειρηνικά.
 Ποιος είναι
Με πτυχίο Νομικής και προϋπηρεσία σε διαφημιστική ως copywriter, ο Γιώργος Κολιόπουλος έγινε ο επιχειρηματίας που είδε το ελληνικό λάδι ως τον «υγρό χρυσό» που είναι, και εξ Αττικής ορμώμενος εισέβαλε σε Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Αμπου Ντάμπι, αλλά και στα ράφια του Harrods, γεγονός που στάθηκε αφορμή για να αποτελέσει ένα από τα παραδείγματα επιτυχημένης επιχειρηματικότητας στην ομιλία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.